به گزارش پایگاه خبری ججین به نقل از برترین ها ، آنچه که درباره جنگ ویتنام به یاد می‌آید توسط تعداد انگشت شماری از عکس‌های مشهور است که با لنزهای عکاسان غربی و آمریکایی گرفته شده است. اما ویتنام شمالی و ویت کونگ صد‌ها عکاس داشتند که در شرایط خطرناک کار می‌کردند و همه جنبه‌های جنگ را مستند می‌کردند. آن‌ها برای خبرگزاری ویتنام، جبهه آزادی بخش ملی، ارتش ویتنام شمالی یا روزنامه‌های مختلف کار می‌کردند. برخی دیگر شهروندانی بودند که به طور ناشناس فیلم هایشان را به آژانس‌های خبری می‌فرستادند. بسیاری از این عکس‌ها حتی در ویتنام نیز به ندرت دیده شده اند.
هنگامی که عکاس خبری، دانگ نیون اولین بار به هانوی رفت انتظار داشت جنگ را از نگاه ویتنامی‌ها ببیند، اما در کمال تعجب حتی یک کتاب ویتنامی از جنگ وجود نداشت؛ بنابراین در اوایل دهه ۱۹۹۰ شروع به ردیابی عکاسان باقی مانده از آن زمان کرد. بسیاری از آن‌ها کشته شده بودند یا از بیماری دیابت و مالاریا جان خود را از دست داده بودند. بسیاری نیز حافظه شان را از دست داده و حتی خودشان را هم نمی‌شناختند. نیون هزاران عکس را بازیابی کرد بسیاری از آن‌ها هنوز در نگاتیو بودند و هرگز چاپ نشده بودند. یکی از عکاسان خبری یک دوربین داشت که تنها از یک حلقه فیلم در آن استفاده کرده بود، زیرا نمی‌دانست چطور آن را عوض کند و می‌ترسید اگر دوربین را باز کند فیلم خراب شود. از هزاران تصویر به دست آمده، صد و هشتاد عکس انتخاب شد و همراه داستان مردان شجاعی که آن‌ها را ایجاد کرده بودند در یک کتاب چاپ شد.
۱۹۷۰، یک چریک در دلتای مکونگ در میان جنگل حرا که با عامل نارنجی نابود شده پارو می‌زند. آمریکایی‌ها منظره را با مواد شیمیایی نابود کردند تا مانع پنهان شدن ویتنامی‌ها شوند. ویتنامی‌ها قبلا از این منطقه برای کشاورزی و ماهیگیری استفاده می‌کردند.
۱۹۷۲. فعالان در جنگل نام کان ملاقات می‌کردند و ماسک هایی استفاده می‌کردند که هویتشان از هم به خاطر دستگیری و بازجویی پنهان بماند.
۱۹۷۴، زنان تورهای سنگین ماهیگیری را در رودخانه مکونگ حمل می‌کردند، شغلی که معمولا در انحصار مردان است.
۱۹۷۲، جنگجویان غیرنظامی در میان بقایای هواپیمای آمریکایی که در حومه هانوی سقوط کرده بوده است. خلبان در ارتفاع کم پرواز می‌کرده که از تشخیص رادار در امان باشد، اما پرواز در چنین ارتفاعی آن را نسبت به سلاح‌های کوچک آسیب پذیر می‌کند.
۱۹۷۲، نگهبانی در مرز ویتنام و کامبوج که با بامبوهای سمی حفاظت می‌شود. این بامبو‌ها اغلب پنهان بودند و سربازان دشمن رویشان پا می‌گذاشتند. اما این دام‌ها آن‌ها را فقط زخمی می‌کردند، زیرا سربازان زخمی سرعت واحد را کم می‌کردند.
ویت کونگ رو در رو با دشمن، به احتمال زیاد در دلتای مکونگ یا دشت رید. این تصویر کمیاب دو طرف جنگ را نشان می‌دهد.
۱۹۷۵، پوتین‌های جنگی در جاده‌ای در حومه سایگون که توسط سربازان ر‌ها شده تا موقعیت خود را پنهان کنند.
۱۹۷۵، سالخوردگان شمال و جنوب در کنار هم زندگی می‌کنند تا اتحاد ویتنام و خروج نیروهای خارجی را ببینند.
۱۹۶۷، تازه کاران در هایفونگ تحت معاینات فیزیکی قرار می‌گیرند. سیستم داوطلب شمالی در سال ۱۹۷۳ به یک سیستم اجباری تبدیل شد و همه مردانی که توانایی داشتند فراخوانده شدند. NVA از یک لشکر ۳۵۰۰۰ نفری در سال ۱۹۵۰ به یک لشکر نیم میلیون نفری در اواسط دهه ۷۰ رسید و یکی از بهترین لشکرهای جهان بود.
۱۹۶۵، بااستفاده از اهداف هوایی، یک شرکت نظامی شلیک به هواپیماهای سریع را تمرین می‌کرد. حتی با استفاده از تفنگ‌های قدیمی جنگ جهانی دوم، ویتنامی‌ها می‌توانستند بسیاری از هواپیماهای آمریکا را فلج کنند یا باعث سقوطشان شوند.
۱۹۷۳، کارگران ساختمانی در حال بحث درباره تعمیر پل بمب گذاری شده هام رونگ در مرکز ویتنام شمالی که تنها مسیر عبور کامیون‌های سنگین و ماشین آلات از رودخانه ما بود.
۱۹۶۶، سربازان در حال راه رفتن در مسیر هو چی مین که در امتداد مرز غربی این کشور کشیده شده است.
۱۹۷۱، چریک‌های لائوس تجهیزات را با فیل و پا به سربازان NVA در جنوب لائوس می‌رساندند.
۱۹۷۳، زنانی مانند او را تقریبا در همه جای جنگ ویتنام می‌یابید. او فقط ۲۴ سال دارد، اما دوبار بیوه شده است. هر دو شوهرش سرباز بودند. او تجسم ایده آلی از یک زن چریک است که برای کشورش فداکاری می‌کند.
۱۹۷۰، یک قربانی بمب گذاری آمریکا، یک سرباز بومی کامبوجی به اتاق عملی در میان باتلاق در شبه جزیره کیمو منتقل می‌شود. این صحنه یک موقعیت پزشکی واقعی بود نه یک عکس تبلیغاتی.
https://telegram.me/jajinnews
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰