تولد نویسنده قرارداد ترکمانچای / تصرف بغداد به دست دیلمیان و صفویان / خرید جزایر ویرجین با ۲۵ میلیون دلار

    به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، صد سال پیش ایالات‌متحده آمریکا در ازای پرداخت ۲۵ میلیون دلار به امپراتوری دانمارک-نروژ (که ارزش آن در سال ۲۰۱۶ حدود ۵۶۲ میلیون دلار تخمین زده ‌شد)، جزایر ویرجین را تصاحب کرد. جزایر ویرجین ایالات‌متحده (USVI) گروهی از جزایر دریای کارائیب واقع در ۶۴ کیلومتری شرق پورتوریکو است.

کد خبر : 57632
تاریخ انتشار : دوشنبه 25 دی 1396 - 13:15

 

 

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، صد سال پیش ایالات‌متحده آمریکا در ازای پرداخت ۲۵ میلیون دلار به امپراتوری دانمارک-نروژ (که ارزش آن در سال ۲۰۱۶ حدود ۵۶۲ میلیون دلار تخمین زده ‌شد)، جزایر ویرجین را تصاحب کرد. جزایر ویرجین ایالات‌متحده (USVI) گروهی از جزایر دریای کارائیب واقع در ۶۴ کیلومتری شرق پورتوریکو است. این جزایر از نظر جغرافیایی بخشی از مجمع‌الجزایر ویرجین هستند که در جزایر لیوارد در آنتیل کوچک قرار دارند.

جزایر ویرجین آمریکا شامل جزایر اصلی سنت کرویکس، سنت جان و سنت توماس و بسیاری جزایر کوچک دیگر است. مساحت این جزایر ۳۶/ ۳۴۶ کیلومتر مربع و پایتخت آن شارلوت آمالی در جزیره سنت توماس است. جزایر ویرجین پیش از این با نام جزایر هند غربی شناخته می‌شد و متعلق به دانمارک-نروژ بود که در سال ۱۹۱۶ به قیمت ۲۵ میلیون دلار به ایالات‌متحده فروخته شد‍. سازمان ملل متحد این جزایر را به‌عنوان قلمرو غیرخودی طبقه‌بندی کرد اما اکنون قلمرو ایالات‌متحده محسوب می‌شود. تاکنون پنج معاهده مشروط در آن برگزار شده است. آخرین و تنها قانون اساسی پیشنهادشده در پنجمین کنوانسیون قانونی جزایر ویرجین ایالات‌متحده در سال ۲۰۰۹ از سوی کنگره ایالات‌متحده در سال ۲۰۱۰ رد شد که باعث شد کنوانسیون برای رسیدگی به نگرانی‌های کنگره و دولت اوباما با سند پیشنهادی دوباره تشکیل جلسه دهند. پنجمین کنوانسیون قانونی جزایر ویرجین ایالات‌متحده در اکتبر ۲۰۱۲ برای رسیدگی به این نگرانی‌ها تشکیل شد، اما نتوانست پیش از موعد مقرر اساس‌نامه اصلاح‌شده را ارائه دهد.  در سال ۲۰۱۰ جمعیت جزایر ویرجین ۱۰۶ هزار و ۴۰۵ نفر بود که عمدتا آفریقایی-کارائیبی بودند. گردشگری و مقوله‌های وابسته به آن فعالیت اصلی اقتصادی آنجاست و درصد بالایی از افراد کارهای غیرزراعی انجام می‌دهند که در سال ۲۰۱۶ تعداد این افراد به ۴۲ هزار و ۷۵۲ نفر می‌رسید. مشاغل بخش‌خصوصی ۷۰ درصد کل نیروی کار را تشکیل می‌داد و متوسط دستمزد در بخش‌خصوصی ۰۸۸/ ۳۴ دلار و در بخش دولتی ۵۷۲/ ۵۲ دلار بود.

  تاریخچه

ساکنان جزایر ویرجین در ابتدا سیبونی‌ها، کارائیب‌ها و آراواک‌ها بودند. کریستف کلمب، دریانورد اسپانیایی، این جزایر را در دومین سفر دریایی‌اش در ۱۴۹۳ کشف کرد. در دویست سال بعد از آن، جزایر ویرجین به تصرف بسیاری از قدرت‌های اروپایی ازجمله اسپانیا، بریتانیای کبیر، هلند، فرانسه و دانمارک-نروژ درآمد.

شرکت هند غربی دانمارک در سال ۱۶۷۲ در سنت توماس و در سال ۱۶۹۴ در سنت جان مستقر شد و در ۱۷۳۳ سنت کرویکس را از فرانسه خریداری کرد. این جزایر در ۱۷۵۴ مستعمرات سلطنتی دانمارک شدند و جزایر هند غربی دانمارک نام گرفتند. نیشکری که بردگان کار تولید می‌کردند تا قبل از لغو برده‌داری در ۱۸۴۸، اقتصاد این جزایر را در طول قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم راه می‌برد.امتیاز نامگذاری جزیره سنت جان به شرکت هند غربی دانمارک و گینه داده شد. دولت دانمارک در ۱۷۵۲کنترل کامل سنت جان، سنت توماس و سنت کرویکس را به دست گرفت. به خاطر گرمای شدید و زمین بارور که شرایط بسیار مناسبی برای رشدنیشکر فراهم می‌آورد، کاشت آن در مقادیر فراوان در سنت جان انجام می‌شد. راه‌اندازی کاشت نیشکر به خرید برده‌های بیشتر از آفریقا انجامید. در ۱۷۳۳ سنت جان شاهد یکی از اولین شورش‌های مهم برده‌ها در دنیای جدید بود.

دانمارکی‌ها توانستند به کمک فرانسوی‌ها در مارتینیک برده‌های آفریقایی را شکست دهند. ده‌ها نفر از رهبران شورشیان پیش از آنکه دوباره به دست نیروهای فرانسوی دستگیر شوند، خود را با شلیک گلوله کشتند. تخمین زده شده که تا سال ۱۷۷۵ نسبت تعداد برده‌ها به مهاجران دانمارکی پنج به یک بوده است. در سوم ژوئیه ۱۸۴۸ برده‌داری در جزایر ویرجین منسوخ شد. جزیره واتر، جزیره‌ای کوچک در جنوب سنت توماس، در ابتدا به دست دولت فدرال ایالات‌متحده اداره می‌شد و تا ۱۹۹۶ و زمانی‌که ۲۰ هکتار از زمین به اراضی دولت واگذار شد، جزئی از قلمرو جزایر ویرجین ایالات‌متحده محسوب نمی‌شد. ۸۱ هکتار باقی‌مانده از جزیره در ماه مه سال ۲۰۰۵ به قیمت ۱۰ دلار از وزارت داخلی ایالات‌متحده خریداری شد.

  جزایر ویرجین و توفان‌ها

توفان هوگو در ۱۹۸۹ به جزایر ویرجین ایالات‌متحده و علی‌الخصوص جزیره کرویکس آسیب‌های فیزیکی و اقتصادی فراوانی وارد کرد. در ۱۹۹۵ توفان مریلین هشت نفر از افراد جزیره را کشت و بیش از ۲ میلیارد دلار خسارت به بار آورد. توفان‌های برتا، جورجس، لنی و عمَر نیز این جزایر را درنوردیدند اما خسارت وارده از آنها چندان شدید نبود. در سال ۲۰۱۷ توفان ایرما آسیب‌های فاجعه‌باری به جزایر سنت جان و سنت توماس وارد کرد و تنها چند روز بعد توفان ماریا، سنت کرویکس را هدف قرار داد.

   سیاست

جزایر ویرجین ایالات‌متحده قلمرو سازمان‌یافته و غیرالحاقی آمریکا محسوب می‌شوند. ساکنان این جزایر با اینکه شهروندان آمریکا هستند، حق شرکت در رای‌گیری انتخابات ریاست‌جمهوری را ندارند. با این حال احزاب دموکرات و جمهوری‌خواه ایالات‌متحده به آنها اجازه می‌دهند تا در انتخاب نماینده برای کنوانسیون‌های ملی رای دهند. احزاب سیاسی اصلی جزایر ویرجین ایالات‌متحده، حزب دموکرات جزایر ویرجین، جنبش مستقل شهروندان و حزب جمهوری‌خواه جزایر ویرجین هستند.  در سطح منطقه‌ای، ۱۵ سناتور –هفت نفر از سنت کرویکس، هفت نفر از سنت توماس و یک نفر که عموما باید ساکن سنت جان باشد- به مدت دو سال برای مجلس نمایندگان جزایر ویرجین انتخاب می‌شوند. هیچ محدودیتی برای تعداد اصلاحاتی که می‌توانند ابلاغ کنند وجود ندارد. از سال ۱۹۷۰ به بعد جزایر ویرجین هر چهار سال یک‌بار یک فرماندار انتخاب می‌کنند. فرمانداران قبلی از سوی رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده منصوب شده‌اند.

  اقتصاد

گزارش اقتصادی سال ۲۰۱۲ از اداره آمار ایالات‌متحده نشان داد که در این جزایر ۲ هزار و ۴۱۴ موسسه تجاری مجموعا ۸/ ۶ میلیارد دلار فروش داشتند، ۳۲ هزار و ۴۶۵ نفر مشغول کار هستند که سالانه ۱/ ۱ میلیارد دلار به آنها پرداخت می‌شود. بین ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ میزان فروش ۶/ ۱۲ میلیارد دلار یا ۹/ ۶۴ درصد کاهش یافته است. بر اساس گزارش اداره تحقیقات اقتصادی در نیمه اول سال ۲۰۱۶ نرخ بیکاری در این جزایر ۵/ ۱۱ درصد بوده است. به گزارش همین اداره در ماه مه ۲۰۱۶ بالغ بر ۳۷ هزار و ۶۱۳ شغل غیرکشاورزی در این جزایر وجود داشت که درصد زیادی از آنها در مشاغل مربوط به گردشگری درحال فعالیت هستند.

گردشگری، تجارت و سایر صنایع خدمات‌رسانی از اصلی‌ترین فعالیت‌های اقتصادی هستند که تقریبا ۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهند. هرساله حدود ۵/ ۲ میلیون گردشگر از این جزایر دیدن می‌کنند که اغلب با کشتی‌های کروز به آنجا می‌روند. این گردشگران پول زیادی خرج نمی‌کنند (به‌طور متوسط هرکدام ۷۰/ ۱۴۶ دلار) اما در سال ۲۰۱۲ به‌طور گروهی ۸/ ۳۳۹ میلیون دلار به اقتصاد این جزایر کمک کردند. اگرچه صنعت گردشگری در اواخر سال ۲۰۱۴ هشدار داد که برای برآورده شدن تقاضاهای قرن بیست‌و‌یکم باید کارهایی در جزایر ویرجین انجام گیرد نیازهای جامعه و گردشگران ممکن است کاملا مخالف هم باشند؛ اگرچه رشد گردشگری، نیاز به همکاری دارد. از کاهش هزینه‌های انرژی گرفته تا افزایش فرصت‌های آموزشی، از بهبود مراقبت‌های بهداشتی تا کاهش جرم و جنایت، اینها و بسیاری چالش‌های دیگر ازجمله مواردی هستند که باید به درستی مورد توجه قرار گیرند.

  حمل‌ونقل و ارتباطات

فرودگاه بین‌المللی ای.روهلسن در سنت کرویکس کار می‌کند و فرودگاه بین‌المللی سیریل ای.کینگ در سنت توماس و سنت جان خدمت‌رسانی می‌کند.  جزایر ویرجین ایالات‌متحده تنها قلمرو قضایی آمریکا هستند که راننده در سمت چپ رانندگی می‌کند. این از زمان انتقال این قلمرو از دانمارک به ایالات‌متحده به ارث رسیده؛ اگرچه از آنجا که اکثر خودروها از سرزمین اصلی ایالات‌متحده وارد می‌شوند، ماشین‌ها چپ-فرمان هستند.

  زبان

انگلیسی درحال‌حاضر زبان غالب است و حدود ۱۷ درصد جمعیت اسپانیایی صحبت می‌کنند. بقیه زبان‌ها هم ۱۱ درصد جمعیت را شامل می‌شود. تحت حکومت دانمارک، زبان رسمی این جزایر دانمارکی بود اما این تنها زبان اداری بود و تنها اقلیت کوچکی از کل جمعیت که دانمارکی بودند و در آن زمان وظایف اجرایی را در جامعه استعماری هند غربی به تصرف خود درآورده بودند، به این زبان صحبت می‌کردند. اما از ۱۹۱۷ به بعد و هنگامی که این قلمرو به ایالات‌متحده رسید، انگلیسی زبان غالب شد. اگرچه نام مکان‌ها و نام‌های خانوادگی که ریشه دانمارکی-نروژی داشتند هنوز در میان بومیان باقی مانده‌اند.

  فرهنگ

فرهنگ جزایر ویرجین منعکس‌کننده افراد مختلف و متفاوتی است که امروز در جزایر ویرجین آمریکا و جزایر ویرجین انگلیسزندگی می‌کنند که با وجود جدایی سیاسی، روابط فرهنگی نزدیک خود را حفظ کرده‌اند. این فرهنگ عمدتا از آفریقای غربی‌، اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها به اضافه تاثیرات مهاجران دنیای عرب، هند و باقی جزایر کارائیبی آمده است. پیش از این، این جزایر به‌شدت تحت‌تاثیر هلندی‌ها، فرانسوی‌ها و دانمارکی‌ها بودند.


۱۵ ژانویه سال ۹۴۶ میلادی لشکراحمد دیلمی (معزالدوله) بغداد را تصرف کرد. در پی این پیروزی المستکفی؛ بیست و دومین خلیفه عباسی برکنار و کور شد و حکومت سراسر ایران بار دیگر در دست ایرانیان قرار گرفت.

احمد از سوی برادر خود، علی دیلمی، مامور پس گرفتن خوزستان و تصرف بغداد بود که به انجام هر دو ماموریت موفق شد. تاریخ‌نگاران اروپایی ۱۵ ژانویه سال ۹۴۶ را برای ایرانیان روزی بزرگ نوشته‌اند. دیلمیان در ارتفاعات گیلان و غرب مازندران می‌زیستند. «زیاریان» و «آل‌بویه»، دو خاندان دیلمی از نواحی کوهستانی گیلان بودند که توانستند بر بخش بزرگی از ایران حکومت کنند. در واقع، بعد از حکومت نیمه مستقل طاهریان و پس از صفاریان و در ایام امارت امیران سامانی در ماوراءالنهر، این حکومت‌های محلی توانستند بر قسمت عمده ایران غربی، یعنی از خراسان تا بغداد تسلط یابند. شش قرن بعد در دوران شاه طهماسب، بغداد از سوی عثمانی‌ها اشغال شد و ۹۰ سال در تصرف آنان باقی ماند تا اینکه در ۲۵ ژانویه ۱۶۲۳ میلادی برابر با ۵ بهمن ۱۰۰۱ خورشیدی نبردی سنگین بین قراچقای‌خان، سردار سپاه شاه‌عباس اول و نیروهای عثمانی حاکم بر شهر بغداد روی داد که به دنبال آن بغداد مجددا به دست ایرانیان افتاد.


 

الکساندر گریبایدوف، دیپلمات، نظامی و نمایشنامه‌نویس روس ۱۵ ژانویه ۱۷۹۵ در مسکو به دنیا آمد. او ۱۱ فوریه ۱۸۲۹ در ۳۴ سالگی در تهران به دست مردم کشته شد. گریبایدوف نویسنده پیش‌نویس قرارداد استعماری ترکمانچای بود که پس از امضای فتحعلیشاه آن را به سن‌پترزبورگ برد و به تزار وقت (نیکلای اول) ارائه داد.

 

گریبایدوف که در جریان جنگ روس و ایران، همه‌جا در کنار ژنرال پاسکویچ بود پس از قرارداد ترکمانچای به سمت سفیر روسیه (اصطلاحا وزیر مختار) در تهران منصوب شد. وی در سفارت روسیه در تهران به یک خواجه حرمسرای فتحعلیشاه که از مردم قفقاز بود، پناهندگی داد. این خواجه فراری گریبایدوف را در جریان سرنوشت دختران قفقازی و به‌ویژه گرجی‌ها در حرمسراهای شاه و شاهزادگان و مقامات ایران قرار داد و گریبایدوف که تحت‌تاثیر حرف‌های او قرارگرفته بود، باتوجه به مفاد قرارداد ترکمانچای که بازگشت قفقازی‌ها را از ایران به شهرهایشان (درصورت تمایل) شامل می‌شد، نخست به دو زن قفقازی که از خانه یک شاهزاده قاجار فرارکرده بودند، پناه داد و سپس دستور داد که درصورت لزوم برای پس‌گرفتن این زنان که در حرمسراها و احیانا مادر فرزندان اعیان کشور بودند به زور متوسل شوند.

انتشار این تصمیم در تهران، ایرانیان را که از قرارداد ترکمانچای ناخوشنود بودند، خشمگین ساخت و به نام جلوگیری از تعرض به حرمسراها و توقیف نوامیس مردم به سفارت حمله بردند و با وجود مقاومت قزاق‌های سفارت وارد آن شدند و گریبایدوف، کارکنان سفارت، قزاق‌ها و حتی خواجه پناهنده شده را کشتند و جسد گریبایدوف را به میان زباله‌ها افکندند که سه روز بعد به دست آمد و به تفلیس حمل شد. فتحعلیشاه از بیم آغاز جنگ سوم روسیه با ایران، نوه خود خسرو میرزا را با جمعی از رجال کشور از جمله میرزا تقی‌خان فراهانی (امیرکبیر) جهت پوزش‌خواهی به سن‌پترزبورگ فرستاد. تزار از این رفتار راضی شد و حتی قسمتی از غرامت جنگ را به ایران بخشید.

 

 



 

 

ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰
  • نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
  • نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

دو × 5 =