تلویزیون نتوانست “دوپینگ” کند/ چرا کارهای “شیوا” و “کامران” مثلِ ۴ شگفت‌انگیز نشد؟

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از خبرگزاری تسنیم، تلویزیون دست به “دوپینگ” زد و فرمانِ ساختش را به خالقِ “خجالت‌نکش” و سناریستِ “لیلی با من است” سپرد. او هم مثل همیشه‌اش عمل نکرد و خواست اولین تجربه کمدی فانتزی‌اش را در نخستین سریال زندگی‌اش امتحان کند. برای این کار از بازیگران صاحب‌نامی مثلِ هادی حجازی‌فر و شبنم مقدمی بهره برد؛ نیما شعبان‌نژاد و الناز حبیبی را هم به عنوان شخصیت‌های کلیدی داستانش انتخاب کرد.

سریالی که زودتر از دیگر مجموعه‌های نوروزی به آنتن شبکه ۳ سیما رسید؛ قصه تخیلی- فانتزی که به قولِ کارگردانش اصلاً هدفِ انتقال مفهوم و پیامی به جز سرگرمی به مخاطب نداشته است. رضا مقصودی فکر می‌کرد با جلوه‌های ویژه بصری و ویژوآل افکت و طراحی‌های جدیدی مردم و تلویزیون را با هم دوپینگ می‌کند اما مخاطبِ تیزبین تلویزیون گویا هنوز سرگرمِ این تخیلات فانتزی نشده است.

ساخته‌های رضا مقصودی در مقام کارگردان در مقایسه با نوشته‌های او در قالب فیلمنامه قوی و حرفه‌ای نیستند و قلمِ او از تصویرش جلوتر است. مجموعه تلویزیونی “دوپینگ” نه در فیلمنامه و نه در کارگردانی امتیاز بالایی را از آنِ خود نمی‌کند؛ “دوپینگ” هم مانند دیگر سریال‌های نوروزی بنا داشته علاوه بر اجتماعی بودن، طنز و خنده‌دار هم باشد. البته که نباید از یاد ببریم کارگردان هدفش را لو داده و گفته است دنبال سرگرمی بوده و  پیام خاصی نداشته است. استفاده از گروهی حرفه‌ای در مقام بازیگر و عوامل فنی در همین راستا بوده است.

جدا از تدوین خوب و دقیق حسن ایوبی و تصویربرداری غنی محمدرضا سکوت و بهره‌گیری از بازی‌های دیدنی “شبنم مقدمی” که “دوپینگ” را از سقوط نجات داده‌اند؛ بزرگترین ضربه را خام نگه‌داشتن موضوع اصلی سریال که باید “دوپینگ” را نشان می‌داد به سریال وارد کرده است. یعنی در واقع داستان کش‌دار و بی‌رمق “دوپینگ” باید معجون ساخته یک مسافر  زمان به دو موجود انسانی خارق‌العاده که کارهای غیرمعمول انجام می‌دهند را جان ببخشد اما نه فقط خود دختر و پسر همسایه – شیوا و کامران- که معتاد استفاده از قرص‌های عجیب نیروبخش هستند از منظر شخصیت‌پردازی، درست پرداخت نشده‌اند، بلکه مناسبات‌شان، روابط اجتماعی، کارها و ماجراهایشان هم دچار سطحی‌نگری شده‌اند.

بنابراین کارهایشان مانند “۴ شگفت‌انگیز” نه تنها شگفت‌انگیز و باورنکردنی و یا به قولی خارق‌العاده نیستند بلکه جذاب و سرگرم‌کننده هم نیستند! 

داستان سریال می‌توانست از موضوع اولیه و بهره‌گیری از معجون، شخصیت‌ها را در مسیر انجام کارها و خدمات خوب اجتماعی جهت دهد اما این کاراکترهای ضعیف برای خودنمایی و ابراز وجود، اقدام به کارهای سبک و سطحی مانند جا به جا کردن اشیاء توسط پسر جوان قصه (کامران- نیما شعبان‌نژاد) و دخالت در امور زناشویی دیگران توسط دختر جوان داستان (شیوا- الناز حبیبی) می‌کنند که بیش از  خارق‌العاده بودن، تمسخرزا و بیهوده است.

سریال “دوپینگ” نیاز به دوپینگ در پرورش سوژه‌ و نگارش فیلمنامه و کارگردانی و بازی‌گرفتن اصولی از بازیگران صاحب‌نامش داشت؛ مجموعه‌ای که هنوز نتوانسته مخاطب را میخ‌کوب خودش کند. “دوپینگ” امتیاز مهمی را نصیب رضا مقصودی و تلویزیون نمی‌کند و مجموعه‌ای سطحی و فراموش‌شدنی است. 

این روزها مخاطب دنبال قصه اصلی سریال “دوپینگ” است اما از آن ایده‌های اولیه خبری نیست و نمی‌داند سریال به کجا خواهد رسید؟ از موقعیت‌های طنز و قسمت‌های شگفتی‌ساز هم خبری نیست و دیگر کاراکترها آن طنازی روزهای اول را ندارند. جلوه‌های ویژه هم سردرگم عمل می‌کند؛ یعنی آن زمانی که قرار است قدرت جسمانی “کامران” به رخِ مخاطب کشیده شود بسیار ضعیف، جلوه‌های ویژه اجرا می‌کند. شاید مصداق بارز آن صحنه‌ای باشد که کامران قصه – نیما شعبان‌نژاد- شخص سنگین وزنی را بالا می‌برد.

یکی از نقاط ضعفِ برجسته که امسال در سریال‌ها کمتر به آن توجه شده بحث اخلاق و ترویج احترام به بزرگتر- کوچکتر است؛ در “دوپینگ” هم این ضعف را می‌بینیم که با چالش پدر و پسری – حسن و کامران(هادی حجازی‌فر و نیما شعبان‌نژاد) ساختار خانواده و احترام به بزرگترها زیر سؤال می‌رود. بعد از موقعیت‌های طنز در قسمت‌های اولیه حالا به انتقاد مخاطبان در فضای مجازی تبدیل شده است. 

“دوپینگ” اگر این نقاط ضعف ساختاری و روایی را اصلاح می‌کرد می‌توانست نمره قبولی در ماراتن بی‌رمقِ نوروزی امسال به خودش اختصاص دهد. سریالی که کماکان برگ برنده‌اش حضور بازیگرانی همچون هادی‌حجازی‌فر است که در سینما شاهد هنرنمایی‌هایش بوده‌ایم و به جز سریال “زیر خاکی” که در آن ایفای نقش می‌کند و هنوز به پخش نرسیده است کمتر در مجموعه‌های نمایشی تلویزیون بازی کرده و از طرفی کمتر هم در کارهای طنز او را دیده‌ایم. او و شبنم مقدمی و حتی محمد بحرانی جزو بازیگرانی‌اند که علاوه بر کارنامه خود رضا مقصودی، شاید امیدهای مخاطبینی باشند که هر شب این سریال را برای تماشا، انتخاب می‌کنند.

باید دید تا آخرین روزِ “دوپینگ” در تلویزیون چه اتفاقاتی خواهد افتاد آیا تلویزیون و مخاطب با اثر جدید مقصودی “دوپینگ” خواهند کرد یا تلاش‌های مقصودی و همکارانش برای ساخت اثری جدید با فانتزی‌های خاص بی‌ثمر خواهد ماند؟