تجاوز به ۹۰ درصد کودکار کار تکذیب شد!

لزوم نگاهی همه جانبه و چند وجهی، در مواجهه با انواع آسیب های اجتماعی در دنیای امروز به ویژه در رابطه با معضل کودکان کار و خیابان و کودکان متکدی، امری ضروری است که کمتر توجهی به آن می‌شود.

بدون تردید اقدامات جزیره ای و اجرای طرح هایی که عمدتا بدون حضور متخصصان و کارشناسان مسائل اجتماعی انجام می شود، نتایج مثبتی را در بر نخواهد داشت و تنها موردی که می تواند در کاهش میزان وقوع معضلاتی چون کودکان کار و خیابان ایفای نقش کند، وجود یکپارچگی و انسجام دستگاه های متولی است.

“تایید” و “تکذیب” موضوعی است که گویا این روزها میان برخی از مسئولان مد شده است و پس از ارائه آمار جنجال برانگیز به دلایل نامعلوم حرف خود را پس می گیرند و ساز دیگری برای خبرنگاران و رسانه های داخلی کوک می کنند.

سازی که البته به گوش هیچ کس خوشایند نیست و علاوه بر خبرنگاران داد بسیاری از افراد را نیز درآورده است. علی رغم اینکه مسئولان باید در ارائه آمار و واژه هایی که برای تشریح موارد مختلف به کار می برند دقت لازم را به خرج دهند و موجب تشویش اذهان عمومی نشوند، اما گویا گوش عده ای بدهکار این امر نیست و هر طور که دلش می خواهد طرح مبحث می کند.

مساله کودکان کار موضوعی است که این روزها در رسانه های داخلی و خارجی در صدر اخبار قرار دارد و طرح فعلی جمع آوری کودکان کار و خیابان در تهران، بیش از آنکه موافق داشته باشد مخالفان بی شماری دارد و اعتراض بسیاری از افراد در مشاغل و جایگاه های مختلف را به دنبال داشته است.

برخی در تشریح وضعیت فعلی کودکان کار و خیابان و کودکان متکدی، آنچنان بی ‌مهابا و بی‌ ملاحظه سخن می گویند که گویی خود، در رفع و کنترل این معضل اجتماعی عملکردی ویژه و کارنامه درخشانی در مدیریت و مهار آسیب های اجتماعی در دست دارند.

از اواسط شهریور ماه سال جاری که اجرای طرح جمع آوری کودکان کار و خیابان و کودکان متکدی قوت گرفت، مسئولان هر روز در برنامه ها و نشست های خبری خود درد تازه ای از نان آوران کوچک پایتخت را تشریح می کنند بدون آنکه را حلی روشن ارائه شود و اقدامی موثر برای کاهش این آسیب اجتماعی صورت پذیرد.

اغلب دستگاه های دارای مسئولیت تنها به جمع آوری کودکان کار و خیابان اکتفا می کنند و در نهایت پس از مدتی دوباره کودک به سطح شهر برگشته و مسئولان نیز به زعم خودشان طرحی نو اما در واقع تکراری، برای مقابله با این معضل اجتماعی در می اندازند.

در حالی که اقدامات مقابله ای هیچ تاثیری در کاهش آسیب های اجتماعی ندارد و شاید اگر در ابتدا نقش مسکنی موقت را ایفا می کرد، امروزه اثر همان مسکن موقت را نیز ندارد.

مسئولان جمع آوری کودکان کار و خیابان در سازمان بهزیستی کشور فعالیت این کودکان را باندی و سازمان یافته توصیف می کردند و مشابه چنین نظری را مجموعه هایی چون کمیته امداد امام خمینی «ره» و همچنین سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران مطرح کردند.

به گفته محمد تقی رستم وندی قائم مقام امور اجتماعی و فرهنگی شورای اجتماعی وزارت کشور: مسئولان در خصوص آسیب‌های اجتماعی پایتخت به جای آنکه مواردی را که منجر به شکست طرح های مختلف کاهش و کنترل معضلات اجتماعی می شوند را طی هماهنگی های بین دستگاهی واقعی حل کنند به فرا فکنی و پاسکاری علت وقوع افزایش آسیب های اجتماعی در دستگاه دیگر می پردازند و از اصل مطلب غافل می شوند.

چند روز پیش بود که رضا قدیمی، مدیرعامل سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران در اظهار نظری جالب که در تمام رسانه ها منعکس شد از آمار تجاوز به کودکان کار پرده برداشت، وی گفت: در جریان طرح جمع‌آوری کودکان کار، مددکاران بهزیستی با ۴۰۰ کودک گفتگو کرده‌اند و مشخص شده که به ۹۰ درصد آنها تعرض شده است.

اینکه برخی از مسئولان در خصوص کودکان کار و خیابان و یا به قول خودشان کودکان متکدی، از آمار ۹۰ درصدی تعرض و آزار و اذیت سخن می گویند آن هم تا زمانی که یک تعریف تخصصی و واحد در خصوص کودکان فوق وجود ندارد، کاری نسنجیده است و تنها منجر به تشویش اذهان عمومی و سیاه نمایی در رابطه با این معضل اجتماعی می شود.

نگاهی گذرا و کوتاه به صفحات مجازی افراد در جایگاه های مختلف همچون هنرمندان، فعالان اجتماعی و حتی برخی از عموم مردم طی روزهای اخیر، صحت و سقم این مطلب را تایید می کند و از سوی دیگر گاهی برخی حرف ها می شود حکایت آب به آسیاب دشمن ریختن و بدتر از آن می‌شود دردی تازه بر روی درد کودکانی که امروزه به گفته بسیاری از فعالان اجتماعی به دلیل فقر اقتصادی حاکم بر خانواده خود مجبور به کار می شوند.

برخی از مسئولان در حوزه رفاه و تعاون، امروز خبری را با زبان خویش نقل می کنند و فردا در اثر فشار مقام بالا دستی شان و یا به هر علت دیگری گفته های خود را رد کرده و به صدور تکذیبیه می پردازند.

همین مسئله موجب شد تا قدیمی روز گذشته در تصحیح مصاحبه ای که انجام داده بود بگوید: من در مصاحبه خود به هیچ عنوان به کودکان کار و خیابان اشاره نکردم و تنها روی سخنم با کودکان متکدی بود که بخش کوچکی از کودکان کار و خیابان را تشکیل می دهند. در مصاحبه اعلام کردم که ۹۰ درصد از کودکان متکدی مورد آزار قرار می گیرند و منظور از آزار، نگه داشتن بچه ها در خیابان در هوای سرد، امتناع از دادن غذا، سیاه کردن صورت کودکان برای جلب ترحم و ندادن لباس به آن ها است که هیچ یک از این موارد مصداق تجاوز جنسی نیست.

این در حالیست که تکذیب اخبار منتشر شده در حوزه های مختلف، به ویژه حوزه کودکان کار و خیابان و کودکان متکدی، از بار موج منفی که به راه انداخته است چیزی نمی کاهد و تنها نگرانی ها و دغدغه‌های موجود را افزایش می دهد، آن هم بدون آنکه راه حلی را برای کاهش و کنترل این معضل اجتماعی ارائه دهد.

لزوم ایجاد هماهنگی و ارائه برنامه های شفاف و دقیق از سوی دستگاه های دارای مسئولیت در حوزه کاهش آسیب های اجتماعی و بهره مندی از حضور متخصصان و کارشناسان باسواد و دلسوز، در کنار حمایت همه جانبه از کودکان، شاید باری از انبوه دردهای بی شمار شانه های خمیده کودکان کار و خیابان و کودکان متکدی بردارد.

همان طور که گفته شد وجود آماری شفاف و تفکیکی دقیق از تعداد و نوع کاری که کودکان انجام می دهند امری لازم و اجتناب ناپذیر است اما اثبات آمار تعرض و تجاوز، دردی از کودکان کار و خیابان دوا نمی‌کند.

مسئولان باید در ارائه گزارش عملکرد خود در خصوص معضلات اجتماعی، به ازای واژه هایی که در تبیین معضل و همچنین تشریح عملکرد خود می پردازند، بتوانند پاسخی روشن و صریح ارائه کنند، نه اینکه به صدور تکذیبیه پرداخته و با این شیوه به اصطلاح حرف خود را پس بگیرند.