به اینها نگوییم مبتلا به ایدز هستیم

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، پیشتر اعلام شد که بیش از ۳۵ هزار مبتلا به ایدز و ویروس اچ‌آی‌وی در کشور شناسایی شده است. به علت وجود فرهنگ حجب و حیا در میان ملت ما احتمال این می رود که میزان مبتلایان از این هم بالاتر باشد. همه می دانیم که فرد مبتلا بیشترین آسیب را از این بیماری خواهد دید. تلاش برای توضیح شرایط و علائم این بیماری برای دیگران آسان نیست. خانواده ها با هم متفاوت اند و هر یک به شیوه ی خود با مشکلات برخورد می کنند، دوستان هم همینطور، افراد دیگر نیز.

دانستن اینکه دیگران مصیبت شما را درک می کنند و همواره حامی شما هستند، می تواند اضطراب شما را کاهش دهد و حتی سلامت شما را بهبود بخشد. مطالعات نشان می دهد افرادی که بیماری خود را فاش می کنند بهتر از دیگران از درمان های دارویی نتیجه می گیرند.

قبل از اینکه بیماری خود را با دوستان یا خانواده به اشتراک بگذارید به موارد زیر توجه داشته باشید.

نوع رابطه‌تان چگونه است؟ عضو خانواده است یا دوست؟ حامی شما خواهد بود یا در موردتان قضاوت خواهد کرد یا حتی شاید شما را ترک کند؟ اگر صاحب فرزند هستید در نظر داشته باشید که آیا فرزندتان تحمل این اطلاعات جدید را خواهد داشت؟ بیاموزید که چگونه با فرزندتان صحبت کرده و به پرسش هایش پاسخ دهید. به او اطمینان دهید که امکان اینکه بتوانید وی را مبتلا کنید وجود ندارد.

چرا دوست دارید بدانند؟ برای داشتن گروهی حامی؟ چون از پنهان کاری خسته شده اید؟ حتما قبل از این که این موضوع شخصی را با کسی به اشتراک بگذارید از درستی دلیل خود مطمئن شوید.

چه مدل حمایتی از شخص یا اشخاص مورد نظر انتظار دارید؟ آیا به آنها اعتماد دارید؟ راز شما را برملا نخواهند کرد؟ آیا این افشاگری ضرورت دارد؟ لازم است که بدانید در قانون مخفی کردن بیماری ایدز و ویروس اچ‌آی‌وی از همسر جرم محسوب می شود.

 

اگر تصمیمتان را نهایی کرده اید و قصد اشتراک این مسأله را دارید ولی نمی دانید که چگونه سر صحبت را باز کنید به نکات زیر توجه کنید.

طرح: نه تنها زمان و مکان گفت وگو را تعیین کنید بلکه جملاتی که استفاده خواهید کرد را نیز آماده کنید و آماده ی پاسخگویی به پرسش ها و نگرانی هایشان باشید.

سطح دانش: میزان دانش مخاطبتان درباره ی این ویروس را در نظر داشته باشید. آیا ترس یا درک اشتباهی از این بیماری دارند؟ در مورد تجارب خود با آنها گفت وگو کنید و واکنش ها برای جلوگیری از پیشرفت این بیماری را یادآور شوید.

ارجاع: وبسایت ها و جزواتی که در اختیار دارید به آنها معرفی کنید تا در مورد کارهایی که می توانند انجام دهند تا به شما کمک کرده باشند اطلاع پیدا کنند.

بخواهید: درخواست کمک کنید و از کمک خواستن نترسید. کسی باید باشد تا به شما در انجام کارهایتان کمک کند، تا مطب و بیمارستان همراهی تان کند و گوش شنوایتان باشد.

درک کنید: کنترل واکنش دیگران دست شما نیست. پس اگر رفتاری که انتظار دارید مشاهده نمی کنید ناامید نشوید. عزیزانتان احتمالا به محض شنیدن خبر، ترکیبی از احساسات و واکنش های متفاوت را بروز خواهند داد. مهم است که بدانید تمام این رفتارها از روی عشق و محبتی است که به شما دارند. آنها نیازمند زمان هستند تا بتوانند اطلاعات دریافتی از جانب شما را پردازش کنند. مطمئن باشید برای حمایت از شما راهی پیدا خواهند کرد.