بازی / ادیسه سوپر ماریو

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، نینتندو همیشه در خلق یک بازی مبتنی بر جهان آزاد و گیم پلی سندباکس، بهترین بوده است. از این نظر ماریو، این قهرمان سبیلو همیشه پیشگام بوده است و با هر عنوان خود، همیشه نهایت انتظارات را برآورده کرده است. وقتی تا این حد پیشتاز هستید، چطور می خواهید با خودتان رقابت کنید؟ اگر نینتندو باشید، به این فکر می افتید که یک بازی شبیه یک نامه عاشقانه بسازید و در آن، تمام داستان هایی که تا به حال روایت کرده اید را لحاظ کنید. این دقیقا کاری است که ادیسه سوپر ماریو انجام می دهد. بازی که می توان آن را بزرگ ترین بازی این مجموعه و یک جانشین خلف برای قسمت قبلی یعنی کهکشان در نظر گرفت.

چند وقتی هست که سوپر ماریو دنیای خود را جهان آزاد کرده است. ادیسه موفق می شود به همان خصیصه ای دست پیدا کند که سوپر ماریو ۶۴ را متمایز می کرد: عشق جاری نسبت به تک تک امپراطوری ها. تمام عناوین پیشین سه بعدی و گهگاه دو بعدی که تا به حال عرضه شده اند کم و بیش لذت بخش بوده اند. ولی بازگشت دوباره به یک زمین بازی گسترده یک ایده فوق العاده است که باعث می شود تک تک دنیاهای بازی فرصتی برای خودنمایی داشته باشند. این جهان ها به اندازه دنیاهایی که ما در سال ۱۹۹۷ تجربه کردیم، تماشایی و جذاب هستند.

از آن جا بازیکن آزاد است که به راحتی و آزادانه در تمام دنیاهای بازی گشت و گذار کند و پاور مون ها را جمع آوری کند (باور کنید در هر جهان بیش از ۷۰ پاور مون وجود دارد)، تک تک دقایق بازی مملو از لذت است. آن زمان که ۶۴ را بازی می کردم بچه بودم، ولی حتی آن موقع هم تلاش می کردم تک تک جزئیات بازی را شناسایی کنم. این بار هم همان جریان برقرار است. گشت و گذار در سرزمین های مختلف ادیسه به یکی از بخش های اعتیاد آور آن تبدیل می شود. تک تک این دنیاها فوق العاده هستند و ویژگی های متمایز خود را دارند.

همان طور که تا به حال حدس زده اید، ماریو با کلاهی به نام کپی یک تیم تشکیل داده است. با کمک کپی می توان ضرباتی  وارد کرد. این هم تیمی هم چنین توانایی های تازه ای در اختیار شما قرار می دهد. مبنای اصلی حملات و پرش های شما کپی است و حتی با کمک آن می توانید کنترل بعضی از شخصیت های دیگر را به عهده بگیرید. از جمله توانایی های کپی که در اختیار شما قرار می گیرد این است که اگر قبل از پرش ماریو کلاه را پرتاب کنید، پرش بلندتری خواهید داشت. اگر هنگام پرش و در میانه راه آن را پرتاب کنید، زمان بیش تری در هوا می مانید و می توانید یک جهش بزرگ تر داشته باشید. صرف نظر از این توانایی ها، در این حالت همراه شدن با ماریو احساس بهتری دارد.

گاهی اوقات به نظر می آید کنترل بازی سخت تر شده است. واکنش ماریو شدیدتر شده و پرش هایش سریع تر هستند. در کنار این ها، مجموعه گسترده ای از حملات و پرش های تازه به توانایی های ماریو اضافه شده است. تنها با چند ساعت بازی کردن به تمام توانایی ها مسلط می شوید. در یکی از بخش های بازی برای این که بتوانم به یک پرتگاه برسم یک پرش بلند انجام دادم، کپی را پرتاب کردم و سپس شیرجه زدم (حرکت تازه ماریو، محکم بر زمین می کوبد و به جلو می جهد)، سپس کلاه را دوباره رها کردم تا لبه پرتگاه را بگیرد. متاسفانه کسی کنارم نبود تا بابت دیدن این مجموعه حرکات سریع و پشت سر هم میخکوب شود.

در کنار این توانایی ها، در هر یک از جهان های بازی بخش های زیادی برای دیدن و کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد. در این بازی، خلاقیت و نوآوری نینتندو به اوج خودش رسیده است. راه های تماشای زیادی برای دست یابی به پاور مون ها وجود دارد. بر خلاف قسمت های قبلی مثل ۶۴، کهکشان و آفتاب، این بار در این بازی شما پاور مون ها را باید خودتان پیدا کنید. بازی هیچ راهنمایی ارائه نمی دهد. خودتان باید بروید و همه جا را بگردید. این مساله در ابتدای امر کمی توی ذوق می زند. چرا که در قسمت های قبلی مثلا ۶۴، دقیقا مسیرتان برای رسیدن به یک ستاره مشخص شده بود. ولی شخصا خیلی سریع به این ویژگی تازه عادت کردم. از آن جا که با یک بار گشت و گذار می توان چندین پاور مون به دست آورد و همیشه تمایل برای پیدا کردن موارد بیش تر وجود دارد، خیلی سریع مشغول اکتشاف، تعامل با محیط و پرتاب کپی به جهات مختلف شدم. فرآیندی که بعد از مدتی اعتیاد آور می شود و شما عاشق آن می شوید. این که به خاطر جسارتتان برای وارد شدن به یک مسیر تازه، یا تلاش برای رسیدن به بالاترین قسمت های نقشه از طریق پرش های متوالی به یک پاور مون تازه دست پیدا می کنید، حس خوبی به شما می دهد. باعث می شود انگیزه تان برای تجربه گرایی بیش تر شود و به طبع آن، به پاداش های بیش تری دست پیدا کنید.

حال که بحث تجربه گرایی شد بد نیست این نکته را هم بدانید که این بار می توانید لباس های مختلفی به تن ماریو بپوشانید. برای باز کردن بعضی از آن ها باید به حد معینی از پاور مون برسید. ولی بعضی دیگر به راحتی در دسترس قرار می گیرند. یک فروشگاه به نام «کلاه دیوانه» وجود دارد که دو واحد پولی قبول می کند: سکه های طلایی و سکه های بنفش. سکه های بنفش را در همه امپراطوری ها می توانید به دست بیاورید. ولی تنها در همان سرزمینی که کشف شده اند می توان آن ها را خرج کرد. ولی سکه های طلایی را می توان در هرجایی پیدا و خرج کرد.

در عصری که تراکنش های مالی در بازی های کامپیوتری به جزئی ترین سطح ممکن رسیده است، این که نینتندو کاملا این بخش را نادیده می گیرد و حتی همین قضیه را هم به دستاویزی برای لذت بردن بیش تر بازیکن تبدیل می کند یک اقدام تحسین برانگیز است. همین مساله باعث می شود که حتی نسبت به این بخش هم دچار وسواس شوید. در طول بازی هدفم این بود تمام لباس ها را به دست بیاورم. جالب است که این سیستم فوق العاده به جز چند لباس و ظاهر تازه برای ماریو، پاداش ملموس آن چنانی در اختیار شما نمی گذارد. ولی جمع آوری این سکه ها در سرزمین های مختلف به حدی لذت بخش است که ارزش این کار را دارد.

این که بخواهیم نگران خطر لو رفتن داستان در بازی مثل ماریو باشیم، کمی عجیب است! ولی پایان بندی ادیسه (چیزی از جزئیات آن نمی گویم) یکی از بهترین پایان بندی هایی است که تا به حال در دنیای بازی های کامپیوتری دیده ام. این پایان بندی که چندان بی شباهت به پایان بازی هیلو ۳ نیست، بسیار باشکوه است و در هنگام تجربه آن، همیشه لبخندی غرور آمیز بر لبان من نشسته بود. این بخش تک تک اعضاء بدنم را وارد حسی نوستالژیک کرده بود و به نوعی، تمام قسمت های قبلی را پیش چشمانم آشکار می کرد. پایان بازی بسیار مجذوب کننده است.

و همچون تمام ماریوهای پیشین، پایان بندی در اصل نقطه شروع لذت است. تازه بعد از عنوان بندی پایانی است که بسیاری از بخش های مختلف بازی باز می شود. صدها پاور مون کشف نشده دیگر باقی مانده است و می توانید کلی چیزهای جدید کشف کنید. نینتندو واقعا در این بازی سنگ تمام گذاشته است.

برت فیپس

منبع: Trusted Reviews