امیدواری احسان حدادی به آینده پس از بهترشدن رکوردهایش / به روزهای خوب گذشته برمی‌گردم

به گزارش پایگاه خبری “ججین”  ، پرتاب‌های احسان حدادی برای دومین‌بار از مرز ۶۵ متر گذشت. بالاترین رکوردی که نایب‌قهرمان المپیک ٢٠١٢ لندن در مسابقات دوومیدانی آغاز فصل امسال زد، ۶۴ مترو ۵۴ سانتی‌متر در مسابقات آسیایی ٢٠١٧ هند بود که او به دوران طلایی‌اش بازگشت. بعد از آن در لیگ طلایی دوومیدانی ایران ۶۵ مترو ٢٨ سانتی‌متر انداخت و به‌تازگی هم در مرحله دوم رقابت‌های لیگ باشگاه‌های کشور به رکورد بهتری رسیده است. ۶۵مترو ۶۶ سانتی‌متر رکوردی است که مرد شماره‌یک پرتاب دیسک آسیا را امیدوار کرده تا هرچه‌زودتر به روزهای اوجش برگردد. او معتقد است تمرین‌کردن در کنار حسین توکلی، سرمربی سابق تیم ملی وزنه‌برداری، تأثیر زیادی بر سیر صعودی رکوردهایش داشته است. در ادامه، گفت‌وگوی «شرق» را با تک‌ستاره دوومیدانی ایران می‌خوانید.

 وضعیتتان خیلی بهتر شده و مسابقه‌به‌مسابقه پرتاب‌هایتان بیشتر می‌شود. 
بله، خدا را شکر. خوشبختانه‌ این چند ماه اخیر تمرینات خوبی داشتم. کارکردن با آقای توکلی برایم خیلی خوب بود. ایشان از مربیان بدن‌ساز خوبی هستند که در کار با وزنه به من خیلی کمک کردند.
من بعد از اینکه وزنم را پایین آوردم، دچار ضعف شدم. حتی در بازی‌های آسیایی ٢٠١۴ کره جنوبی هم به‌زور توانستم ۶۵ متر بیندازم و قهرمان شوم. یکی از دلایلی که ‌این چند سال افت رکورد داشتم به خاطر این بود که تمرکز کافی در تمرینات نداشتم، ولی حسین‌آقا آمد و این مشکل مرا هم حل کرد. من برای مسابقات قهرمانی جهان لندن که مردادماه برگزار شد هم بدن آماده‌ای داشتم و می‌توانستم مدال بگیرم، اما متأسفانه دیر آماده‌شدن ویزا و نرسیدن به‌موقع ما به محل مسابقات باعث شد که با خستگی در این رقابت‌ها شرکت کنم.
 خیلی‌ها انتقاد می‌کنند چرا احسان حدادی که یک دوومیدانی‌کار است، دارد با مربی وزنه‌برداری کار می‌کند؟
منتقد زیاد بوده و هست. کسی می‌تواند از من انتقاد کند که خودش مدال‌آور المپیک باشد و حداقل جزء ١٢ نفر اول دنیا باشد.
 تخصص آقای توکلی در بدن‌سازی و وزنه‌زدن است. برای پرتاب‌هایتان چه‌کار می‌کنید؟
پرتاب‌هایم را خودم انجام می‌دهم و حسین‌آقا هم بالای سرم هست، اما به فدراسیون درخواست داده‌ام که یک مربی پرتابی برایم پیدا کند. البته‌ این را هم بگویم مربی هم بیاید، باز همکاری‌ام را با آقای توکلی برای تمرینات بدن‌سازی ادامه می‌دهم.
  ظاهرا از آقای کیهانی، رئیس فدراسیون دوومیدانی، گلایه‌مندید. گفته بودید بعد از اینکه رکورد زدید، حتی تلفنی هم با شما تماس نگرفته که یک تبریک بگوید. 
من از خیلی‌ها پیام تبریک گرفتم، اما از آقای کیهانی نه. من ایشان را در مسابقات لیگ هم ندیدم. امیدوارم آقای کیهانی بتوانند تمام‌وقت در اختیار دوومیدانی باشند. ما در این فدراسیون باید ٢۴ رئیس داشتیم. هر ماده‌ای یک رئیس می‌خواهد. حالا که یک رئیس داریم، باید رئیسمان خیلی رئیس باشد.
 سطح مسابقات لیگ چطور بود. دوومیدانی‌کاران همچنان از نبود تیم‌داری در این رقابت‌ها گلایه دارند. 
متأسفانه خوب نبود. خود من برای اینکه گفتند بیا در لیگ شرکت کن تا مسابقات رونقی بگیرد، آمدم. در پرتاب دیسک که اصلا سطح رقابت‌ها خوب نبود. اختلاف من با نفر دوم و سوم خیلی زیاد بود. نفر دوم ۵۶ متر انداخت. بعد از این‌همه سال اصلا روی هیچ‌کدام از ماده‌ها سرمایه‌گذاری و استعدادیابی نشده که نفرات جوان‌تر به میدان بیایند. اگر من و هم‌نسل‌هایم برویم، دوومیدانی ایران دیگر هیچ آهی در بساط ندارد.
 نگران نیستید از اینکه اتفاقات تلخ گذشته برایتان تکرار شود؟
ببینید دوومیدانی ورزش ریتم است. وقتی این ریتم از بدنت دربیاید، زمان می‌برد تا دوباره به آمادگی برسی و بتوانی مدال بگیری. من خیلی‌ها را در این رشته سراغ دارم که ‌این اتفاق برایشان پیش آمده، اما طرف بعد از پنج سال آمده و طلای المپیک را گرفته است. بدن من از اوایل سال ٢٠١۴ ریتم خودش را از دست داد. هر کاری می‌کردم نمی‌توانستم به شرایط ایده‌آل برسم. البته سال گذشته پیش از بازی‌های المپیک ٢٠١۶ ریو، داشتم بهتر می‌شدم که متأسفانه به دلیل آسیب‌دیدگی شدید زانو و خارپاشنه، نتوانستم پرتاب‌های بالایی داشته باشم. البته‌ این را هم بگویم که الان هم از وضعیتی که دارم راضی نیستم. توقع من رکورد ۶٨ و ۶٩ متر است.
 پس یعنی اینکه به المپیک بعدی هم فکر می‌کنید؟
صددرصد. پرتاب دیسک رشته‌ای است که اوج کار یک پرتابگر در آن از سن ٣٠ تا ۴٠ سالگی است. من الان ٣٣ سال دارم و می‌توانم به روزهای خوب قبل برگردم. هدف اصلی‌ام هم بازی‌های المپیک ٢٠٢٠ توکیو است.
 قطعا باید به بازی‌های آسیایی ٢٠١٨ هم فکر کنید، چراکه قهرمانی دوباره شما در این رویداد مهم هم می‌تواند شما را در جمع ورزشکاران رکورددار آسیا قرار دهد؟
بله، مطمئنا همین‌طور است. من الان با همین رکورد ۶۵ مترو ۶۶ سانتی‌متر در آسیا با اختلاف نفر اول هستم. سه دوره است که در بازی‌های آسیایی قهرمان شدم و اگر طلای ٢٠١٨ را هم بگیرم، تنها ورزشکاری از ایران می‌شوم که در این بازی‌ها چهار بار طلایی می‌شود. ضمن اینکه فکر می‌کنم در آسیا هم جزء معدود ورزشکارانی می‌شوم که چند دوره پیاپی عنوان قهرمانی مهم‌ترین بازی‌های قاره را به دست می‌آورد.
 شما تا پیش از المپیک لندن جزء شش پرتابگر اول دنیا بودید که در این سال‌ها این رده خیلی تنزل کرد، الان که رکوردهایتان بهتر شده چه جایگاهی دارید؟
الان فکر می‌کنم نفر ١۵ یا ١۶ باشم که با این شرایط خیلی خوب است. خیلی زود می‌توانم شش، هفت نفری را که در رده‌بندی جلویم هستند، بگیرم. بعد از آن هم ان‌شاءالله باید در رقابت‌های جهانی تلاش کنم تا دوباره به جمع برترین‌ها برگردم.

———————————————————————–

نکته

رکوردهای نایب‌قهرمان المپیک ٢٠١٢ لندن در حالی در دو سال گذشته به‌شدت تنزل کرد که به هر رویدادی پا گذاشت، ناکام بود، به‌طوری‌که حتی پرتاب‌هایش به مرز ۶۵ متر هم نرسید.
بهترین رکوردی که از حدادی به ثبت رسید، تابستان دو سال پیش در رقابت‌های بین‌المللی ٢٠١۵ لوکزامبورگ بود که با ۶۵مترو ٢٢ سانتی‌متر جواز حضور در بازی‌های المپیک ٢٠١۶ ریودوژانیرو را به دست آورد. اوج نمایش ضعیف پرتابگر دیسک ایران در المپیک ریو بود؛ جایی که با رکورد ۶٠مترو ١۵ سانتی‌متر حتی از مرحله مقدماتی هم صعود نکرد و حذف شد. حدادی در شرایطی حضور تلخ و دور از انتظاری در المپیک ریو داشت که رکورد ملی‌اش ۶٩مترو ٣٢ سانتی‌متر است و با رکورد ۶٨مترو ١٩ سانتی‌متر در المپیک ٢٠١٢ اولین و تاریخی‌ترین مدال دوومیدانی ایران را در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی به دست آورد.

telegram.me/jajinnews