چرا پیام‌رسان‌های داخلی موفق نیستند؟

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، رضا رسولی (نویسنده و مدرس دانشگاه) در یادداشتی به چرایی عدم اقبال عمومی در استفاده از پیام‌رسان داخلی پاسخ داده است. مشروح این یادداشت را در ذیل می‌خوانید:

واقعیت این است که در روزگار امروز، استقبال عمومی از محصولاتی صورت می گیرد که به یک برند تبدیل شده باشد چراکه تنوع محصولات به قدری زیاد است که هر چیزی چشم و دل مردم و مخاطب را نمی‌گیرد و به خود جذب نمی‌کند.

این روزها که بحث فیلتر کردن یکی از چند ده شبکه‌ی پیام‌رسان به نام تلگرام مطرح است، به موازات این بحث، موضوع استقبال نکردن مردم کشورمان از پیام‌رسان‌های داخلی هم، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. به اندازه‌ای که برخی از مقامات مسئول نسبت به این عدم استقبال باصراحت اعلام نظر کرده‌اند و لحن و عبارت تعدادی از آنها بیان‌کننده‌ی این است که باید برای استقبال کردن مردم از پیام‌رسان‌های داخلی چاره‌ای اندیشید.

اگر از زاویه دیدِ برند و برندسازی به این موضوع نگاه کنیم، باید از سر تذکر و تاسف گفت که این استمداد در این مرحله، کاملا بدون موضوعیت است چراکه زمینه‌سازی برای رشد، پرورش و حضور فعال و اثرگذارِ یک پیام‌رسان داخلی، باید در دوران جنینی آن مورد توجه قرار گیرد، نه پس از تولد آن نوزاد.

حتما شنیده‌اید که اولین شرط برندسازی، میراث‌داری است. حتما طراحان تلگرام به این موضوع، قبل از عرضه‌ی آن به جامعه‌ی شبکه‌ای فکر کرده بودند که نام آن را از یک وسیله‌ی ارتباطی پرسابقه، که انسان دنیای مدرن، سالها از آن بهره‌مند شده است و با آن خاطره دارد، یعنی تلگرام، برگرفته‌اند.

که گویی تلگرام همان تلگرافی است که پیام شما مردمان را طی سال‌های سال، منتقل می‌کرد.

اما به‌عنوان مثال نام پیام‌رسانی به نام سروش.کلمه‌ی سروش، معانی گوناگونی دارد ازجمله فرشته‌ی پیام‌آور. پیام‌آور. هاتف غیب. فرشته‌ای که پیام خیر آورد.

واقعا پیام‌رسان سروش یادآور کدام امکان تخصصی و مرتبط در زمینه‌ی رساندن پیام و پیام‌آوری است که مردم در گام اول بتواند برای مردم خاطره‌سازی کند و در گام‌های بعدی اعتماد و اطمینان آنها را جلب کند که بلی! این شبکه، مشکل شما را در عرصه‌ی پیام‌رسانی، حل خواهد کرد.

وقتی ما در طراحی یک نیاز اساسی ارتباطی، در عصر شبکه‌ای شدن دوران ارتباطات، در قدم اول، یعنی نامگذاری متناسب، متوقف هستیم، چرا باید به انتطار موفقیت این دست ساخته‌ی داخلی بنشینیم؟